ဒီပံုျပင္ကို အဂၤလိပ္လို ဖတ္ဖူးသူလည္း ရွိၾကပါလိမ့္မယ္။ ျမန္မာလိုဘာသာျပန္ဖူးသူလည္း ရွိေကာင္းရွိမယ္။ ခပ္ဆင္ဆင္ ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးလည္းရွိလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတာေလးကို ရင္ဘတ္နဲ႔ထပ္တူ ျပန္ခံစားလိုက္ပါတယ္။အဘြားအိုတစ္ဦးဟာ တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္လက္အစံုနဲ႔ အနားပဲ့ ပန္းကန္တစ္လံုးကိုေကာက္ယူလိုက္ျပီး သက္ျပင္းအခါခါ ခ်ေနမိတယ္။လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္ကစျပီး ေခြ်းမျဖစ္သူက ဒီအနားပဲ့ ပန္းကန္နဲ႔ပဲအဘြားအိုကို ထမင္းထည့္ ေကြ်းခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ေကြ်းတဲ့ဟင္းက အခ်ဥ္တည္ထားတဲ့ဟင္းရြက္တစ္ခ်ဳိ႕ျဖစ္ျပီး စားပဲြဝိုင္းမွာ ထမင္းအတူ မစားေစခဲ့ဘူး။ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္တိုင္း အဘြားအိုဟာ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာ အဟာရမရွိတဲ့အစာတစ္ခ်ဳိ႕နဲ႔ အထီးက်န္မႈေတြကိုပဲ ဝါးမ်ဳိေနခဲ့ရတယ္။ခ်ေကြ်းတဲ့အစာကို စားျပီး အဘြားအိုဟာ မျမင္မစမ္းနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲသြားျပီး ကိုယ္စားတဲ့ ခြက္ပဲ့ကို ေဆးေက်ာရျပန္တယ္။ ဒါဟာ အဘြားအိုရဲ႕ေန႔စဥ္အလုပ္ျဖစ္တယ္။ ေခြ်းမက ဘယ္ေတာ့မွ အဲဒီခြက္ပဲ့ကို ေဆးေက်ာမေပးခဲ့ဘူး။"ေမေမ.. ဘြားဘြားက မ်က္စိလည္း မျမင္ေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ပန္းကန္ကိုေဆးမေပးရတာလဲ။ ပဲ့ေနတဲ့ ပန္းကန္ကို ဘာျဖစ္လို႔ အသစ္မလဲေပးတာလဲ?"အေမကို ေမးေနတဲ့ ေျမးမေလးရဲ႕ အသံကို အဘြားအို ၾကားလိုက္မိတယ္။"ကေလးက ကေလးေနရာမွာ ေနစမ္း။ အသက္ ၇ဝေက်ာ္ မ်က္စိကန္းေနတဲ့ အဘြားၾကီးကိုအိမ္ေပၚ တင္ေကြ်းထားတာ မလံုေလာက္ေသးဘူးလား? သူစားတဲ့ခြက္ကို ငါကေဆးေပးရဦးမွာလား? အဲဒီခြက္သံုးလို႔ ရေသးတာပဲ ဘာအသစ္လဲေနစရာ လိုလို႔လဲ။အသစ္လဲေပးလို႔ မျမင္မစမ္းနဲ႔ က်ကဲြသြားရင္ ထပ္ဝယ္ေပးေနရဦးမယ္။ ပိုက္ဆံကအလကား ရတာမဟုတ္ဘူး" အသံျမင့္ျပီး ေျပာတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕စကားကို အဘြားအိုအလြတ္ရလုနီးေနပါျပီ။ မ်က္စိေထာင့္က စိမ့္ထြက္လာတဲ့ မ်က္ရည္ကို အဘြားအိုပြတ္သုတ္လိုက္တယ္။အဘြားအေပၚ ဆက္ဆံတဲ့ အေမရဲ႕အျပဳအမႈကို သမီးျဖစ္သူက မၾကည့္ခ်င္ေပမယ့္ျပန္မေျပာရဲခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာရွိတဲ့ သူေတြအားလံုး အေမ့စကားကို နာခံၾကရတယ္။အေဖျဖစ္သူကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ အေမ့မ်က္ႏွာ အရိပ္အကဲနဲ႔ရွင္သန္ေနရသူျဖစ္တယ္။ပန္းကန္ေဆးျပီး အျမင္အစမ္းနဲ႔ ကိုယ့္အခန္းထဲ အဘြားအို ျပန္ဝင္ခဲ့ျပီးကုတင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ေျမးမေလးက အဘြားေနာက္ လိုက္ဝင္လာျပီး "ဘြားဘြား .. ေမေမကို မမုန္းဘူးလားဟင္" လို႔ေမးလိုက္တယ္။"ေျမးေလးရယ္... အဘြားက နာတာရွည္ ေရာဂါသည္ လူပိုတစ္ေယာက္ပါ။ ထမင္းတစ္လုပ္စားခြင့္ရတာပဲ ျပည့္စံုေနပါျပီ။ အမုန္းဆိုတာ မရွိသင့္ဘူး။ ေျမးေမေမတတြတ္တြတ္ရြတ္တာကို ဒီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ အဘြားက်င့္သားရေနပါျပီ" ေျမးကိုေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြထဲမွာ အဘြားအိုရဲ႕ ျပင္းသက္ခ်က္သံက မသိမသာ ေရာေနတယ္။"ဟဲ့ .. ဒီေကာင္မ.. ဘယ္သြားေနတာလဲ? ကိုယ့္အခန္းထဲ ဝင္ေနစမ္း" ေခြ်းမရဲ႕ေအာ္ဟစ္သံေၾကာင့္ ေျမးမေလး အဘြားအိုအနားက ထြက္ေျပးသြားခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚအဘြားအို လဲခ်လိုက္တယ္။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္လား မသိ အဘြားအိုအတြက္ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ညေတြ နည္းလာခဲ့တယ္။ ကုတင္ေပၚလဲေလ်ာင္းရင္း သြားေလသူ အဘိုးအိုကို သတိရလိုက္မိတယ္။အဘိုးအိုက ကုမၸဏီတစ္ခုက ပိုင္ရွင္ျဖစ္တယ္။ သားက အဲဒီကုမၸဏီကမန္ေနဂ်ာျဖစ္ျပီး ေခြ်းမက စာရင္းကိုင္ျဖစ္တယ္။ ကုမၸဏီတစ္ခုထဲမွာ လုပ္တဲ့သားနဲ႔ ေခြ်းမတို႔ ခ်စ္ၾကိဳက္ညားခဲ့ၾကတယ္။ ေခြ်းမက လက္ထပ္ျပီးစမွာေယာကၡမကို ရိုေသကိုင္းရိုင္းသလို မယားဝတၱရားလည္း ေက်ပြန္ခဲ့ပါတယ္။ဒါေပမယ့္ သားျဖစ္သူက မယားကိုခ်စ္လြန္းလို႔ ဘာမဆို အေလ်ာ့ေပးခ်င္တယ္။မယားေျပာသမွ် ေခါင္းညိတ္ နာခံသူျဖစ္ခဲ့တယ္။မျမင္ႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာရိုင္းကို ဘယ္သူေရွာင္လဲြလို႔ ရႏိုင္မလဲ? အဘိုးအိုဦးေႏွာက္ေသြးေက်ာျပတ္ ေသဆံုးသြားျပီးေနာက္ ျငိမ္းခ်မ္းတဲ့ မိသားတစ္စုထဲၾကမၼာဆိုးက ဝင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဘိုးအို ဆံုးျပီးမၾကာဘူး အဘြားအိုရဲ႕မ်က္လံုးကြယ္ခဲ့ရတယ္။ ပိုဆိုးတာက လိမၼာတယ္ဆိုတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕ဗီဇရုပ္ေပၚလာတာပါပဲ။ မ်က္မျမင္ အဘြားအိုကို ျပဳစုရတာ တာဝန္တစ္ခုလို႔ထင္မွတ္ျပီး အျပစ္ရွာလာခဲ့တယ္။ အဲဒီကစလို႔ နဂိုကတည္းက အေမွာင္ေပ်ာက္ေနသူအဘြားအိုဟာ ေမွာင္မဲမဲ ကိုယ့္အခန္းငယ္ထဲမွာပဲ အထီးက်န္စြာရွင္သန္ခဲ့ရတယ္။အဘြားအို အနားမွာ ရွည္လွ်ားတဲ့ ေန႔ရက္ေတြနဲ႔ ခြက္ပဲ့ေလးတစ္လံုးက လဲြရင္ေနေရာင္ျခည္၊ ရယ္ေမာသံ ကင္းမဲ့ေနခဲ့တာ ရက္ေပါင္း ၇ဝဝေက်ာ္ ရွိေနခဲ့ပါျပီ။စစစစစစစစစစစစစစစစစစစ စစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစစေနအိမ္မွာ က်င္းပမယ့္ ညစာစားပဲြအတြက္ သားနဲ႔ေခြ်းမ အလုပ္မ်ားေနခဲ့ၾကတယ္။ဧည့္သည္ေတြ မလာခင္မွာ ေခြ်းမက သားကို " ခဏေန ဧည့္သည္လာရင္အျပင္မထြက္ခဲ့ပါနဲ႔လို႔ ရွင့္အေမကို မွာထားအုန္း.. ဒီေန႔လာမဲ့ဧည့္သည္ေတြက လူၾကီးလူေကာင္းေတြ.. မ်က္ကန္းအဘြားၾကီးေၾကာင့္ ကြ်န္မအရွက္မကဲြေစနဲ႔၊ ရွင့္နာမည္ မပ်က္ေစနဲ႔ေနာ္" လို႔ မွာတယ္။ မယားစကားနာခံသူသားမွာ ဘာမွေစာဒက မတက္ရဲခဲ့ဘူး။ ဧည့္သည္ေတြ မျပန္မခ်င္း အစာအိမ္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔ အခန္းထဲမွာပဲ အဘြားအို ေအာင္းေနခဲ့ရတယ္။အားလံုးျပီးစီးမွ ထမင္းက်န္ဟင္းက်န္ ထည့္ထားတဲ့ ခြက္ပဲ့နဲ႔ အေမ့အခန္းထဲသားဝင္လာခဲ့တယ္။ခုတစ္ေလာ ျမိဳ႕မွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သားအၾကီး ေက်ာင္းပိတ္လို႔အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ သားကိုခ်စ္တဲ့ အေမတို႔ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း သားအတြက္အသား၊ ငါး ဟင္းမ်ဳိးစံုကို ကိုယ္တိုင္ခ်က္ေကြ်းေတာ့တယ္။"ရျပီ.. ေမေမရဲ႕ သားဒီေလာက္ မစားႏိုင္ဘူး" သားပန္းကန္ထဲဟင္းေတြထည့္ေပးေနတဲ့ အေမကို သားက ေလသံနဲ႔ "ေမေမ .. ဘြားဘြားကိုလည္းသားတို႔နဲ႔ အတူတူစားခိုင္းပါလား? သားတို႔ မိသားစု လက္စံု စားၾကရေအာင္ေလ"လို႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္။"သူက ကန္းေနျပီ အျပင္ထြက္စားဖို႔ အဆင္မေျပဘူး။ ဘယ္နားစားစား အတူတူပဲေလသား။ အခန္းထဲမွာစားတာ သူက်င့္သားရေနပါျပီ"အဘြားအေပၚထားတဲ့ အေမရဲ႕ သေဘာထားကို ေျပာင္းလဲဖို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္မိတယ္။နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနန နနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနနသူငယ္ခ်င္းဆီက ရခဲ့တဲ့အၾကံ အဘြားကို ေျပာျပေတာ့ အဘြားက ပ်ာပ်ာသလဲ ျငင္းတယ္။"သားတို႔က ဘြားဘြားေကာင္းဖို႔အတြက္ပါ သားတို႔ေျပာသလိုသာ လုပ္ပါ ဘြားဘြား"လို႔ ေျမးအၾကီးက ေတာင္းဆိုတယ္။"ဆရာမက ေျပာတယ္ "လူၾကီးမိဘေတြကို ရိုေသေလးစားရမယ္" တဲ့။ ေမေမ လုပ္ပံုကမဟုတ္ေသးဘူး။ ဘြားဘြားကို သူဒီလို မဆက္ဆံသင့္ဘူး။ သမီးတို႔ ေျပာသလိုလုပ္ပါေနာ္ ဘြားဘြား" ေျမးမေလးက ဝင္ေထာက္ျပန္တယ္။"ကိုယ့္ကို မရိုေသတဲ့ ေခြ်းမတစ္ေယာက္ကို ဘြားဘြားလက္ခံႏိုင္ေပမယ့္ေယာကၡမကို မရိုေသတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ကို သားတို႔ မလိုလားဘူး။ သားတို႔ေျပာသလို လုပ္ပါေနာ္ ဘြားဘြား" အတင္းေတာင္းဆိုေနတဲ့ ေျမးကို အဘြားအိုေခါင္းညိတ္မိလိုက္တယ္။ညစာ ထမင္းစားဝိုင္းမွာ ထံုးစံအတိုင္း အဘြားအို မပါဝင္ခဲ့ဘူး။ ေျမးၾကီးကတိုင္ပင္ထားတဲ့အတိုင္း ေၾကြဇြန္းတစ္ေခ်ာင္းကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ မသိမသာပစ္ခ်လိုက္တယ္။ ဇြန္းကဲြစေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန္႔လို႔...ဇြန္းက်သံေၾကာင့္ အဘြားအိုဟာ တုန္တုန္ရီရီနဲ႔ ခြက္ပဲ့ေလးကို ကိုင္ျပီးအခန္းထဲကေန ထြက္လာခဲ့တယ္။ ဒါကို ေခြ်းမက ျမင္ေတာ့ အဘြားအိုကိုေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။"ဘာျဖစ္လို႔ ထြက္လာရတာလဲ? အခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ဝင္စမ္း"ေခြ်းမရဲ႕ ေအာ္သံကိုၾကားေတာ့ အဘြားအိုဟာ လက္ထဲက ခြက္ပဲ့ကိုလြတ္ခ်လိုက္တယ္။ ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်သြားတဲ့ ခြက္ကဲြသံထက္ ေခြ်းမရဲ႕ အသံကပိုက်ယ္ေလာင္ ေနပါတယ္။"ၾကည့္စမ္း .. ဒီအဘြားၾကီး ကိုယ့္ခြက္ကိုေတာင္ ပစ္ခ်ရဲတယ္။ ေအး.. ဒီညထမင္းစားရဖို႔ မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ့"အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေျမးၾကီးက "အဘြားကလဲကြာ.. ပန္းကန္ကိုလုပ္ခဲြလိုက္ရတယ္လို႔။ ဒါထမင္း ထည့္စားတဲ့ ပန္းကန္ေလ အဘြားရဲ႕"ေျပာရင္းဆိုရင္း ၾကမ္းျပင္ေပၚ က်ေနတဲ့ ပန္းကန္စကို ေကာက္ယူျပီး အေမဖက္ကိုအသံျမင့္ လွည့္ေျပာလိုက္တယ္။"ေမေမ စိတ္တိုတယ္ ဆိုရင္လည္း တိုသင့္တယ္ ဘြားဘြား။ ဒီပန္းကန္ကအရမ္းအေရးပါတာ။ ဒီပန္းကန္ကို အဘြားလုပ္ကဲြလိုက္ရင္ ေနာင္ေနာက္ေမေမအိုလာတဲ့အခါ ေမေမ့ကို သားတို႔ ဘာပန္းကန္နဲ႔ ထည့္ေကြ်းရမလဲ?"သားရဲ႕စကားကို ၾကားျပီး အေမမွာ ဘာမွ ျပန္မေျပာႏိုင္ဘဲ ေခါင္းကိုသာငုံ႔ထားမိတယ္။ အဲဒီေနာက္ ထမင္းစားပဲြဝိုင္းကေန မသိမသာ ထသြားခဲ့တယ္။အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ေခြ်းမရဲ႕ အျပစ္တင္သံကို အဘြားအိုမၾကားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ အဘြားအိုအေပၚထားတဲ့ ေခြ်းမရဲ႕ အျပဳအမႈေတြလည္းေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ မိသားတစ္စုရဲ႕ မနက္ျဖန္တိုင္းဟာ ေနေရာင္ျခည္ေတြနဲ႔ေႏြးေထြးလာခဲ့ပါတယ္။